ΟΡΕΙΒΑΤΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ
Πεζοπορία Πινές – φαράγγι Χαυγά
Την πρώτη Κυριακή του φθινόπωρου, πεζοπόροι από τον Ορειβατικό Σύλλογο Αγίου Νικολάου συμμετείχαν σε κυκλική πεζοπορία με αφετηρία και τέρμα στο γραφικό χωριό Πινές, βορειοδυτικά της Ελούντας. Οι οικισμοί Επάνω και Κάτω Πινές βρίσκονται σκαρφαλωμένοι σε υψόμετρο 200 περίπου μέτρα σε μια όμορφη ορεινή περιοχή με ομαλούς λόφους κατάφυτους με ασημοπράσινες ελιές. Με ιστορία που φτάνει μέχρι την εποχή της Ενετοκρατίας, τα δυό μικρά γειτονικά χωριά κατάφεραν να διατηρήσουντον παραδοσιακό αρχιτεκτονικό τους χαρακτήρα, με τα καλαίσθητα διατηρημένα σπίτια τους και τους καταπράσινους κήπους.
Η πεζοπορία στην περιοχή μας αντάμειψε με όμορφες εικόνες και έντονες αντιθέσεις. Στην 4ωρη πορεία μας τις γνώριμες εικόνες της ορεινής φύσης του Πάνω Μεραμπέλλου διαδέχτηκαν εικόνες από το φαράγγι του Χαυγά με τα κάθετα πρανή κατάφυτα από μυρωδάτους θάμνους και φαντασμαγορικές εικόνες από τον ‘κόρφο’ της Ελούντας με το ξακουστό νησάκι της Σπιναλόγκα.
Ξεκινήσαμε από τις Επάνω Πινές, από χωματόδρομο με ανηφορική διαδρομή μέχρι να φτάσουμε στην είσοδο του φαραγγιού. Ο καιρός ζεστός, οι ψαλμωδίες από την κυριακάτικη λειτουργία από την εκκλησία του χωριού αντιλαλούν στις βουνοπλαγιές και το ευχάριστα δροσερό αεράκι μας υπενθυμίζει ότι το καλοκαίρι τελειώνει και το φθινόπωρο καταφτάνει… Περπατήσαμε μέσα στο φαράγγι του Χαυγά, σκιερό στα περισσότερα σημεία, με τα πρανή και τους πανύψηλους πρίνους να σκιάζουν την κοίτη του και τις μυρωδιές από τα ξεραμένα θυμάρια και ρίγανες να γεμίζουν τα πνευμόνια μας. Ξερά από την ανομβρία κλαδιά και αναρίθμητες γκρίζες πέτρες καλύπτουν την κοίτη του φαραγγιού και δυσκολεύουν τα βήματα μας. Πέτρες που έχουν μεταφερθεί στο πέρασμα αιώνων από τα νερά του ποταμού που διατρέχει το φαράγγι το χειμώνα και οδηγεί τα νερά από τις βροχοπτώσεις προς την θάλασσα, στην περιοχή της Πλάκας. Κοντά στην έξοδο οι πέτρες μικραίνουν, τα τοιχώματα χαμηλώνουν και σύντομα αφήνουμε πίσω μας το φαράγγι για να ακολουθήσουμε αντίθετη πορεία που θα μας οδηγήσει πίσω στην αφετηρία.
Ανηφορική πορεία την ώρα του μεσημεριού, που γίνεται πολύ πιο άνετη με το δροσερό αεράκι που εξακολουθεί να φυσά. Ανεβαίνουμε όλο ψηλότερα, ενώ πίσω από την …πλάτη μας ξετυλίγεται ένα πραγματικό υπερθέαμα! Κάθε τόσο σταματάμε, όχι για να πάρουμε ανάσα, αλλά για να απολαύσουμε από ψηλά την ομορφιά του κόλπου της Ελούντας. Με το ξακουστό νησάκι της Σπιναλόγκα, ακούραστο φρουρό στη μέση του κόλπου και την χερσόνησο της Κολοκύθας να ‘πλέει’ νωχελικά με το αλλόκοτο μακρουλό της σχήμα στα καταγάλανα νερά. Συνεχίζουμε την ανάβαση, ρίχνοντας συνέχεια …ματιές πίσω μας, μέχρι που ο κόλπος κρύφτηκε πίσω από τα βουνά. Δίπλα μας τεράστιοι τράφοι, δείγματα του ανθρώπινου μόχθου αλλοτινών καιρών. Πελεκημένες πέτρες έχουν μεταφερθεί και κτιστεί σε ατελείωτες σειρές από τράφους, όχι μόνο για να οριοθετήσουν τα χωράφια και να ξεχωρίσουν τα μονοπάτια, αλλά και για να κάνουν το λιγοστό καλλιεργήσιμο χώμα πιο γόνιμο.
Λίγο πριν φτάσουμε στις Πινές κάναμε μια μικρή παράκαμψη για να επισκεφτούμε ένα εγκαταλειμμένο κοντινό οικισμό με παλιά πετρόκτιστα σπίτια, που μάταια προσπαθούν να αντισταθούν στη φθορά του χρόνου. Συνεχίσαμε μέχρι την αφετηρία, όπου μας περίμεναν τα αυτοκίνητα για την επιστροφή. Κάποιοι από μας έγραψαν τον επίλογο μιας ακόμα ωραίας Κυριακής με μια βουτιά στα γαλαζοπράσινα νερά της βοτσαλωτής παραλίας στην Πλάκα.
