.jpg "φωτογραφια")
Την τελευταία Κυριακή του Μάη τα μέλη του Ορειβατικού Συλλόγου Αγίου Νικολάου περπάτησαν σε κυκλική πεζοπορία από το οροπέδιο Καθαρού προς το οροπέδιο Λασιθίου. Διασχίσαμε ένα τμήμα του φαραγγιού του Χαυγά, με τελικό προορισμό τον ‘Νεραϊδοκόλυμπο’ ένα σημείο με ξεχωριστή ομορφιά, όπου σύμφωνα με το όνομα του λούζονταν …νεράιδες. Και παρότι δεν μπόρεσαν όλοι να φτάσουν μέχρι εκεί, η πορεία μας ήταν συναρπαστική, καθώς στην 5ωρη διάρκεια της νιώσαμε να αλλάζουν και οι 4 εποχές του χρόνου! Ξεκινήσαμε με υπέροχο καιρό, συνεχίσαμε με ζέστη και γαλανό ουρανό που θύμιζαν καλοκαίρι, μουσκέψαμε από μια 3ωρη φθινοπωρινή μπόρα και στην αναχώρηση μας απολαύσαμε ένα χειμωνιάτικο τοπίο χαμένο στην ομίχλη!!!
Η πεζοπορία μας ξεκίνησε από το ξωκλήσι του Τίμιου Σταυρού, που βρίσκεται στη δυτική πλευρά του οροπέδιου Καθαρού στην περιοχή ‘Κοπράκι’. Ανηφορήσαμε από παλιό πετρώδες μονοπάτι που ξετυλίγεται στη γεμάτη βράχια και αρωματικούς θάμνους βουνοπλαγιά και ενώνει τα οροπέδια Καθαρού και Λασιθίου. Μετά από περίπου μια ώρα πορεία και έχοντας καλύψει υψομετρική διαφορά περίπου 350μ φτάσαμε στο διάσελο από όπου αντικρίσαμε να απλώνεται φωλιασμένο ανάμεσα στις ψηλότερες κορφές της Δίκτης το οροπέδιο Λασιθίου. Πανέμορφο, με τα χωράφια του να ξεχωρίζουν σε διάφορα γεωμετρικά σχήματα με όλες τις αποχρώσεις του πράσινου και τα μικρά γραφικά χωριά του να αστράφτουν κατάλευκα κάτω από τον λαμπερό ανοιξιάτικο ήλιο. Ιδιαίτερα εντυπωσιακές οι δυό μεγάλες υδατοδεξαμενές που συγκεντρώνουν για άρδευση το νερό από τις βροχοπτώσεις και δεσπόζουν επιβλητικές και καταγάλανες και με τα σύννεφα να καθρεφτίζονται στα γαλήνια νερά τους.
Απολαύσαμε την ανεμπόδιστη θέα και κατηφορίσαμε προς το οροπέδιο από τις στροφές της Αλέξαινας, ένα παλιό μονοπάτι που είχε διατηρηθεί μέχρι πριν μια δεκαετία, όταν μια μπουλντόζα εξαφάνισε κάθε ίχνος του για να διανοίξει ένα δρόμο που μοιάζει να μην οδηγεί πουθενά και πιθανόν δεν έχει ποτέ χρησιμοποιηθεί λόγω της απότομης κλίσης του εδάφους… Κατρακυλήσαμε από τον κατηφορικό χωματόδρομο, έχοντας πάντα μπροστά μας το πανόραμα του καταπράσινου οροπέδιου. Κάναμε ένα σύντομο διάλλειμα στο μικρό λευκό ξωκλήσι που συναντήσαμε στην πορεία μας και περπατήσαμε δίπλα από την λιμνοδεξαμενή, που από χαμηλά μοιάζει ακόμη μεγαλύτερη. Με πορεία ανατολική από αγροτικό δρόμο φτάσαμε στην έξοδο του φαραγγιού του Χαυγά, που οδηγεί το νερό από τις τριγύρω κορφές ανάμεσα από κατάλληλα διαμορφωμένα κανάλια στις λιμνοδεξαμενές.
Διασχίσαμε το φαράγγι, περπατώντας ανάμεσα σε τεράστιους γκρίζους βράχους και λευκές πέτρες στην κοίτη του ποταμού. Το μεγάλο πλάτος της κοίτης, αλλά και τα σημάδια από τη ροή του νερού πάνω στα βράχια φανερώνουν ότι το ποτάμι ‘κατεβάζει’ μεγάλες ποσότητες νερού. Συνεχίζουμε την πορεία μας με τα πρανή του φαραγγιού να υψώνονται κάθετα και πανύψηλα από πάνω μας με επικίνδυνες ΄χαλασές, ενώ πολλά αρπακτικά πουλιά μόλις που διακρίνονται να κάνουν κύκλους στο γκρίζο ουρανό. Ο πρωινός γαλανός ουρανός ‘φόρεσε’ τα φθινοπωρινά του και σύντομα οι πρώτες στάλες της βροχής πέφτουν πάνω στα βράχια.
Αποφασίσουμε παρά τη βροχή να συνεχίσουμε μέχρι τον ‘Νεραϊδοκόλυμπο’, ενώ η πορεία δυσκολεύει καθώς τα βράχια γίνονται ολοένα και πιο ψηλά και συχνά δεν υπάρχει πέρασμα ανάμεσα τους και πρέπει να σκαρφαλώνουμε πάνω τους. Αντικρίζουμε τις πρώτες ‘κολύμπες’, μικρές δηλαδή λιμνούλες νερού, που τις διαδέχονται όλο και μεγαλύτερες και περισσότερο μαγευτικές, με ττις αντανακλάσεις των βράχων στα διαυγή νερά τους.
Συνεχίζουμε σκαρφαλώνοντας, αλλά μια τεράστια συγκέντρωση νερού ανακόπτει την πορεία μας, λίγα μόλις μέτρα πριν τον προορισμό μας. Τα γνωστά μας περάσματα έχουν σκεπαστεί από το νερό και ο νεραϊδένιος τόπος αποδεικνύεται απρόσιτος όπως ταιριάζει και στο όνομα του. Μερικοί τολμηροί καταφέρνουν να κρεμαστούν πάω στα βράχια, να περάσουν και να ‘φυλακίσουν’ στις φωτογραφίες τους την παραμυθένια εικόνα του τοπίου: μια γαλάζια λίμνη περιτριγυρισμένη από κάθετα, επιβλητικά, λευκόγκριζα βράχια. Στον πέτρινο ‘διάκοσμο’ δεσπόζει ο τεράστιος ολοστρόγγυλος ογκόλιθος που σμιλεμένος από την κρυφή δύναμη του νερού στο πέρασμα αιώνων, βρίσκεται σφηνωμένος στην κοιλότητα δύο βράχων και αντανακλά ακούραστα την ξεχωριστή ομορφιά του στο νερό.
Επιστρέφουμε ακολουθώντας την ίδια πορεία, που τώρα είναι ακόμη πιο δύσκολή, καθώς η βροχή που πέφτει συνεχώς κάνει τα βράχια να γλιστρούν επικίνδυνα. Συνεχίζουμε πάντα ‘υπό βροχήν’ και προσπαθούμε να αποφύγουμε τα βράχια που έχουν κολλημένα στη επιφάνεια του κατάλοιπα από τη ροή του ποταμού γιατί είναι ιδιαίτερα ολισθηρά.
Βγαίνουμε από το φαράγγι, ανηφορίζοντας την ορθοπλαγιά και ακολουθούμε στενό δυσδιάκριτο μονοπάτι που συχνά εξαφανίζεται ανάμεσα στα πεσμένα φύλλα και στην πυκνή βλάστηση (που φέτος με τις ανοιξιάτικες μπόρες είναι πραγματικά οργιαστική). Φτάνουμε στην κορυφή και μετά από σύντομη πορεία καταλήγουμε στη αφετηρία στο οροπέδιο Καθαρού μετά από 5 ώρες, έχοντας διανύσει περίπου 12χλμ.
Στην επιστροφή η βροχόπτωση συνεχίζεται έντονη, ενώ πηκτή ομίχλη κρύβει τα πάντα γύρω μας και μας δημιουργεί χειμωνιάτικη διάθεση. Το εξαφανισμένο μέσα στην αφούρα τοπίο δεν θυμίζει σε τίποτα την αποθέωση της άνοιξης που αντικρίσαμε το πρωί με τα λουλουδιασμένα χωράφια σκεπασμένα με κατακόκκινες παπαρούνες, κίτρινες μαργαρίτες και ολάνθιστους μωβ βίκους
Αποχαιρετούμε με την καλύτερη διάθεση το οροπέδιο της Κριτσάς (μετά από στάση στην τοπική ταβέρνα), καθώς μπορεί να μην είδαμε τις νεράιδες του Χαυγά, μοιραστήκαμε όμως με τους φίλους συνοδοιπόρους μια ακόμη συναρπαστική πεζοπορία με αλησμόνητες εικόνες! Πολλές φωτογραφίες και video στο pezopories.blogspot.gr και στη σελίδα του Συλλόγου στο facebook.
