Ο μεγάλος, ως προσωπικότητα και επιστημοσύνη, καθηγητής μας στο ΕΜΠ και πάντα λαμπρό και ανοικτό μυαλό και σπουδαίος στοχαστής, Θεοδώσης Τάσιος, στο μάθημα του μπετόν μας έλεγε χαριτολογώντας: ‘’Τα σπίτια από μπετόν δεν πέφτουν εύκολα, γιατί παρ’ όλες τις αμέλειες μας στο σχεδιασμό, το μπετόν έχει φιλότιμο, όπως και τα γαϊδούρια’’.
Θα το παραφράσω λοιπόν και θα πω με απόλυτη βεβαιότητα, λόγω πλέον και προσωπικών εμπειριών μου από την δημόσια υγεία, ότι «Η δημόσια υγεία στέκει ακόμα γιατί οι γιατροί, οι νοσηλευτές, το παραϊατρικό, το βοηθητικό και διοικητικό προσωπικό των νοσοκομείων μας έχει ΠΟΛΥ φιλότιμο και καλύπτει, όσο παραπάνω μπορεί, την τραγική στελεχιακή αποδυνάμωση καθώς και τις έλλειψης υποδομών (και εννοώ κυρίως εξοπλισμό σύγχρονο). Λειτουργεί γιατί το θέλουν εκείνοι ».
Δεν θα αναλύσω το πως και το γιατί φτάσαμε ως εδώ γιατί αυτές τις ώρες προέχει η ηρεμία και η ενότητα της κοινωνίας. Η υπόδειξη πιθανών ενόχων, τώρα, δεν δίνει λύσεις στο σημερινό τεράστιο ζήτημα. Τα κρατάμε όλα όλοι, χωρίς να ξεχνάμε τίποτα, και κάνουμε απολογισμό μετά. Όταν παγκοσμίως υπάρχουν ανάλογες καταστάσεις, και στην πλειονότητα πολύ χειρότερες , καλό είναι να είμαστε πιο προσεκτικοί. Να αφήσουμε τον επιστημονικό έργο στα χέρια των ειδικών και να αποφεύγουμε τους χρωματισμούς του. Είναι εκείνοι που κάνουν υποδείξεις, επιστημονικά τεκμηριωμένες. Τις τελικές αποφάσεις όμως πρέπει να τις πάρουν άλλοι. Οι πολιτικοί. Έτσι πρέπει. Γιατί πρέπει να συνεκτιμήσουν και άλλα πράγματα. Να επιβιώσουμε πρώτα και πάνω απ’ όλα. Να μην πεθάνουμε, παρ’ όλη την πολύ υγεία, από ασιτία!. Πρέπει να συγκεραστούν όλα αυτά. Με πιθανότητες επιτυχίας. Όχι βεβαιότητες. Αφού δεν έχει φανεί παγκοσμίως, κανένα επιτυχημένο μοντέλο. Και με το όποιο ρίσκο, όχι μόνο πολιτικό (βλέπε Σουηδία σε αντίθεση με Φιλανδία ή Ολλανδία που περιόρισε κλίνες και προσωπικό για λόγους ψυχρού κέρδους και τώρα στέλνει ασθενείς στην Γερμανία αφού δεν μπορεί εν μία νυκτί να επανακτήσει την επάρκειά της).
Στην πατρίδα μας στην πρώτη φάση (Μάρτιος) πάρθηκαν μέτρα νωρίς . Αλλά και τότε γκρίνια υπήρχε. Ίσως λιγότερη. Αλλά ικανή να δώσει λαβές στους αρνητές της πανδημίας και των μέτρων. Κάτι σαν το «δεν πληρώνω δεν πληρώνω» που μετά το πληρώσαμε όλοι μαζί. Προσοχή. Γιατί τώρα η πληρωμή είναι με ανθρώπινες ζωές .
Τώρα, προφανώς για λόγους επιβίωσης επιλέχθηκε διαφορετική ιεράρχηση. Ίσως υπήρξε μικρή καθυστέρηση στην Βόρεια Ελλάδα . Αλλά και οι πολίτες, αυτή τη φορά σχεδόν αδιαφορήσαμε. Απαιτούμε την επιστροφή, άμεσα, στην παλιά κανονικότητα. Χωρίς κοινωνική ενσυναίσθηση.
Αγαπητοί συνδημότες ,
Ο κορωνοϊός είναι και εδώ στην Κρήτη, στο Λασίθι, στον δήμο μας. Είναι παντού . Δίπλα μας . Ήρθε με τα παιδιά μας, γιατί κι αυτά ήθελαν να γυρίσουν στο σπίτι τους αφού δεν υπήρχε φυσική παρουσία στις σχολές που σπουδάζουν ούτε δυνατότητες νεανικών διασκεδάσεων. Και μια απευκταία αλλά πιθανότητα λοίμωξης COVID 19, θα τα έβρισκε μόνα, σε κλειστές πόλεις. Λογικό και αναμενόμενο ότι θα υπήρχε δεύτερο κύμα . Αλλά κάπου η επιτυχία της πρώτης φάσης, κάπου τα τεράστια οικονομικά ζητήματα ΟΛΩΝ μας, και κυρίως ο διαφορετικός τρόπος ζωής των παιδιών μας που έχουν μάθει – από μας τους μεγαλύτερους, εμείς δηλαδή φταίμε – ότι έχουν απόλυτη ελευθερία κινήσεων και επιλογών, και κάθε περιορισμό αυτομάτως εγείρει αισθήματα αντίδρασης, οδήγησε στην αλλαγή του σκηνικού.
Έχω ενημερώσει για το τι κάναμε μέχρι σήμερα στο Δήμο. Εκτενώς. Και στις υπηρεσίες, και στα σχολεία και για τους Δημότες . Μικρές παραλείψεις και άλλαξε δια μιας το τοπίο.
Θα συνεχίσουμε λοιπόν και θα εντείνουμε την προσοχή μας για να κλείσουμε τις μικρές ή μεγαλύτερες κερκόπορτες που υπήρξαν .
Σας παρακαλώ όμως να καταλάβουμε όλοι ότι ο εχθρός είναι εδώ. Δίπλα, στο εγγόνι μας από το σχολείο, στον φίλο, στην ξαδέρφη, στον κουμπάρο, στους κολλητούς και κολλητές, στο καφενείο, στο μπακάλικο.
Παντού. Εν δυνάμει τον κρατάμε πάντα στο χέρι και τον βάζουμε στο στόμα, στην μύτη, και τα μάτια .
Το τρίπτυχο της Πολιτικής Προστασίας « Αποστάσεις – Μάσκα – πλύνουμε χέρια» πρέπει να συμπληρωθεί με ένα 4ο , και ίσως τελικά το σημαντικότερο για να λειτουργήσουν τα προηγούμενα : Ατομική υπευθυνότητα και κοινωνική/ συλλογική ενσυναίσθηση .
Να καταλάβουμε και να δεχτούμε ότι η υγεία του γείτονα είναι και δική μας ευθύνη .
Ατομική υπευθυνότητα και κοινωνική/συλλογική ενσυναίσθηση à
à Αποστάσεις – Μάσκα – πλύνουμε χέρια
Έφτασα στο τέλος για για να δικαιολογήσω τον τίτλο της ‘’εξομολόγησής’’ μου .
Από τον Μάρτιο που ουσιαστικά ξεκίνησε όλη αυτή η λαίλαπα είχαμε εξαιρετική συνεργασία και εικόνα με όλο το σύστημα που διαμορφώθηκε μεταξύ ΕΟΔΥ-Πολιτικής Προστασίας-Συστήματος Υγείας και των ΟΤΑ Α’ και Β’ Βαθμού επικουρικά. Η 7η ΥΠΕ – Το Νοσοκομειακό σύστημα Αγίου Νικολάου και Νεάπολης – Οι Κινητές Μονάδες ΕΟΔΥ- το γραφείο Πολιτικής Προστασίας εδώ στον Άγιο Νικόλαο . Προσπαθούσαμε να κατανοήσουμε τον ρόλο του ο καθ΄ ένας για να κλείνει το παζλ . Το σύστημα μπήκε μπροστά. Με διάφορα ζητήματα συντονισμού. Για πρώτη φορά διαχειριζόμαστε τέτοιες έκτασης και σπουδαιότητας έργο . Αλλά μπήκε μπροστά . Οι ειδικοί την ευθύνη και την καθοδήγηση. Ο Δήμος αρωγός.
Και να που ήμουν εγώ προσωπικά που μου έλαχε να αναλάβω την αξιολόγησή του συστήματος αυτού και πόσο καλά εφαρμόζεται .
Και ειλικρινά δεν έχω λόγια. Υπευθυνότητα, επιστημονική επάρκεια, ανθρωπιά, αλληλοκάλυψη.
Η μονάδα COVID-19 δουλεύει. Σαν οικογένεια. Και με όμορφο και απλό τρόπο οργανωμένη. Και όλα τα τμήματα που χρειάζονται να τα συντρέξουν . Είναι εκεί . Η ΤΕΠ στην εισαγωγή των ασθενών και η ΜΕΘ.
Περιμένω να τελειώσει η περιπέτεια μου και θα τους ευχαριστήσω έναν ένα προσωπικά.
Τώρα τους ευχαριστώ ώς σύνολο , σαν δομή, που μας προσέχουν. Και μας προσέ-χουν καλά. Όλους που είμαστε εδώ . Το ίδιο και με ταυτόσημο ενδιαφέρον για όλους. Σαν την οικογένεια τους .
Αγαπητοί συνδημότες ,
Μόνο όλοι μαζί θα αντιμετωπίσουμε την πανδημία. Στην νέα ενότητα που μας επιβάλλεται εκ των πραγμάτων . Την κοινωνική αποστασιοποίηση με την μέγιστη κοινωνική ενσυναίσθηση .
Υ.Γ. Τι σου είναι όμως οι συμπτώσεις. Κατά περίεργο τρόπο , την ώρα που τελείωνα το άρθρο το Σάββατο το μεσημέρι, με πήρε ο καλός φίλος, μεγάλος Κρητικός καλλιτέχνης και λεβέντης άνθρωπος, ο Βασίλης Σκουλάς, για ευχές ιδιαίτερες, που μόνο ο Βασίλης ξέρει να δίνει. Και μου χάρισε δυο μαντινάδες του :
Άκουσα πως αρρώστησες , μα γω που σε κατέχω αμφιβολία πως θα ζεις χρόνια πολλά δεν έχω .
Δώρο σου πέμπω φίλε μου την σκέψη μου ένα μήνα για να σου κάνει συντροφιά όλη την καραντίνα .
Φίλε Βασίλη ,
Από καρδιάς σ΄ ευχαριστώ για τ’ όμορφο σου δώρο,
Φιλίας μας θυμίαμα καλό μαντατοφόρο .
Τολμώ την ανταπόδωση με τον δικό σου τρόπο
Όπως το κάναν’ οι παλιοί στον όμορφό μας τόπο .
Βασίλη μου επιεικής μαζί μου θέλω να σαι
Και να ‘σαι πάντα εσύ καλά που μας ανεστοράσε .
