Εδώ Πολυτεχνείο… Εδώ Πολυτεχνείο …..
17 Νοέμβρη, επέτειος Δημοκρατίας, εν μέσω πανδημίας και μάλιστα εν μέσω έξαρσης της ασθενείας με αυστηρότατους – ξανά – περιορισμούς στην καθημερινότητα και στον κανονικό τρόπο ζωής μας, όπως σε όλο τον κόσμο.
Μια επέτειος προβληματισμού, αναστοχασμού, διαρκούς επαναπροσδιορισμού, μια ουσιαστική γιορτή της Δημοκρατίας που γίνεται αντικείμενο στείρας αντιπαράθεσης αντί γόνιμου διαλόγου, δυστυχώς και με την εμπλοκή διακεκριμένων συνταγματολόγων και νομικών.
Γιατί, στις σημερινές συνθήκες, που άλλαξε – υποχρεωτικά – η ζωή μας άρδην, δεν έγιναν εθνικές εορτές, ακυρώθηκε η θρησκευτική ζωή του λαού, η δυνατότητα του για δουλειά και ποιότητα ζωής θυσιάστηκε , γιατί να ζητείται ο ‘’κανονικός’’ εορτασμός της επετείου του Πολυτεχνείου ; Γιατί δεν γνωμοδότησαν και για την απαγόρευση συναθροίσεων στους κοινόχρηστους χώρους γενικώς ; Ποια η διαφορά ;
Ασκήσεις δημοκρατίας θα μου πείτε. Σωστά. Αλλά για να αποδίδουν τέτοιες δράσεις, θα πρέπει να υπάρχει ήρεμο γενικό τοπίο και γόνιμος προβληματισμός. Υπάρχει; Προφανέστατα όχι. Η υπερβολή δεν κάνει πουθενά καλό. Ούτε στην δημοκρατία. Ειδικά σ’ αυτήν.
Σήμερα προέχει η υγεία για να συνεχίσει να υπάρχει ο λαός που θα επιλέγει την δημοκρατία .
Οι αποφάσεις δύσκολες. Η επιτυχία τους δεν εξαρτάται μόνο από αυτούς που τις εισηγούνται, αυτούς που αποφασίζουν, αυτούς που προσπαθούν να ελέγξουν – με ελλιπέστατα μέσα – την εφαρμογή , αλλά και από τον καθ’ ένα μας. Ας το σκεφτούμε. Δεν είναι ούτε υπεκφυγή ούτε φτηνή απαλλαγή ευθυνών. Η ατομική ευθύνη και η κοινωνική ενσυναίσθηση αποτελεί το μοναδικό μέσο διαφυγής.
Ας δούμε όμως , επί της ουσίας, και με πολύ λίγα λόγια ποιο είναι σήμερα το εναπομείναν αποτύπωμα από την τεράστιο αυτό αγώνα που βάφτηκε, όπως όλοι οι κοινωνικοί αγώνες και με αίμα .
Ψωμί – Παιδεία – Ελευθερία .
Όλη η ουσία της δημοκρατίας κλεισμένη σε τρεις λέξεις . Όλη . Σε τρεις λέξεις .
Πρώτο πρόταγμα ‘’ψωμί’’ , δουλειά , κοινωνική πολιτική, συνθήκες εργασίας, οικονομική ανταπόδοση εργασίας. Ο εργασιακός μεσαίωνας πριν την μεταπολίτευση βελτιώθηκε. Έγιναν βήματα πολλά, και πισωγυρίσματα αλλά για μεγάλο διάστημα (30 περίπου χρόνια – μετατοπισμένη χρονικά η χρυσή 30ετία της Ευρώπης) υπήρξε σαφέστατη βελτίωση. Όχι όση ίσως ήθελαν και θέλαμε όλοι. Αλλά ο μαξιμαλισμός ποτέ δεν αποδίδει την πραγματικότητα. Και μετά ήρθε η κατάρρευση του σταθερού διπολικού κόσμου, η παγκοσμιοποίηση, η κατάργηση των εθνικών συνόρων , καπιταλισμός παντού, ‘’Ενωμένη’’ Ευρώπη, οικονομική κρίση με τελικό αποτέλεσμα την καθολική ανατροπή των εργατικών κατακτήσεων και των οικονομικών σχέσεων σε κάθε γωνιά. Η επέλαση της τεχνολογίας ανέτρεψε τα πάντα. Υποκατάσταση του ανθρώπου από της μηχανές, επιβολή ετήσιου ρυθμού ανάπτυξης πάνω από το 3% για να ζει η οικονομία ( εμείς ; ) .
Ξανά στην αρχή λοιπόν . Μια άλλη αρχή. Δυστυχώς τώρα πολύ πιο σκληρή .Χωρίς αρχές . Πολυτασικός κόσμος, ρευστές ισορροπίες συνεχώς διαφοροποιούμενες . Ο δυτικός τρόπος ζωής που κυριάρχησε και επεβλήθη από την βιομηχανική επανάσταση και μετά παραπαίει .
Αλλά και στην Παιδεία, τα πράγματα δεν είναι πολύ καλύτερα .
Δυστυχώς στην Ελλάδα την παιδεία την χρησιμοποιούμε ως τμήμα της κοινωνικής μας πολιτικής και βασικό άξονα μείωσης του ποσοστού ανεργίας . Σπουδάζοντας τα παιδιά μας καθυστερούν να βγουν στην αγορά εργασίας . Και απλώσαμε και τις σχολές σε όλη την Ελλάδα, στρεβλά και άδικα, μικροπολιτικά, για να αναστρέψουμε την αστυφιλία και να βοηθήσουμε με αντιπαραγωγικό τρόπο της φθίνουσες τοπικές οικονομίες . Η επιπλέον επένδυση σε άχρηστη παιδεία και παραγωγή ανέργων επιστημόνων θα προσπόριζε τα απαιτούμενα ποσά για την επαναχάραξη της αναζωογόνησης της θνήσκουσας περιφε-ρειακής οικονομίας . Η μεγάλη και ισχυρή Γερμανία δεν αυξάνει τις θέσεις στα πανεπιστήμια της, γιατί θεωρεί οικονομικότερο να ‘’αγοράζει’’ έτοιμους επιστήμονες από μας . Πολλά από τα παιδιά μας μάλιστα πάνε και σπουδάζουν έξω και δεν ξαναγυρίζουν καν . Με ότι σημαίνει αυτό. Κατακεραυνώνουμε όμως την ιδιωτική εκπαίδευση λόγω ιδεολοληψιών και προκαλούμε στον εαυτό μας οικονομική ασφυξία .
Θολό τοπίο λοιπόν . Μικρά δειλά βήματα. Χωρίς σαφείς στόχους και μακρόπνοο ανοιχτόμυαλο σχεδιασμό .
Ελευθερία τέλος . Αλήθεια έγινε κάτι για να καταλάβουμε τα όρια της ελευθερίας του καθ΄ ενός μας; Που φτάνουν τα δικά μας και που ξεκινούν του δίπλα μας; Οι αγώνες μας για να μπορούμε να λέμε ελεύθερα τη γνώμη μας, να έχουμε ισονομία και ισοπολιτεία αντιμετωπίζουν , όπως και η εργασία μας την επέλαση της τεχνολογίας που ανατρέπει με ασύλληπτους ρυθμούς όλα όσα ξέρουμε . Φοβόμασταν τα αρχεία των αστυνομικών, διεκδικήσαμε το κάψιμο των φακέλων. Και σήμερα ο μεγάλος αδερφός ξέρει , με τραγικές λεπτομέρειες τι λέμε, πως το λέμε, μας βάζει να πούμε αυτό που θέλει και η ανθρωπότητα ψελλίζει αδύναμη για την διαμόρφωση νέων κανόνων .
Με τα ‘’cookies’’ των smartphones η Google, το Facebook, και τις λοιπές ’’αδελφές’’ όπως ήταν παλιά οι πετρελαϊκές εταιρείες μαθαίνουν με αλγόριθμους τον τρόπο σκέψης μας, τις μύχιες σκέψεις μας και μας καθοδηγούν αόρατα .
Για ποια ελευθερία λοιπόν μιλάμε ; Γι’ αυτή που μας δίνουν;
Καταργήσαμε την σκέψη μας, την ανθρώπινη επαφή μας, τη φυσική ομιλία μας, ανακατέψαμε τον προσωπικό με τον επαγγελματικό μας χρόνο.
Τι απέμεινε λοιπόν από εκείνη την επέτειο για να θυμόμαστε ;
Τίποτα .
Πάλι από την αρχή . Για όλα . Μ΄ ένα τραγικότερο και ζοφερότερο τοπίο γιατί ο παράγων άνθρωπος έχει πάει στην άκρη . Και αν δεν γίνει κάτι , αν δεν σηκωθούμε από τον καναπέ θα γίνουμε υποχείρια των μηχανών .
Εδώ λοιπόν είναι το ζήτημα της επετείου . Και όχι οι ιδεοληπτικές αντιπαραθέσεις .
Ν΄ αναζητήσουμε να αναστρέψουμε το κλίμα. Ν΄ αναζητήσουμε τον άνθρωπο που έχουμε καταχωνιάσει μέσα μας . Με προσπάθειες και αγώνες όλοι μαζί .
Ξανά όλοι μαζί για να βρούμε ξανά την κοινωνία μας και για να έχει έννοια ο εορτασμός της επετείου του Πολυτεχνείου .
Αλλιώς το Πολυτεχνείο δεν θα είναι Εδώ !!! Ποτέ ξανά .
Αντώνης Εμμ. Ζερβός
Δήμαρχος Αγίου Νικολάου
